هیئت یا سایر!؟ مسئله این نیست!

یکی از انحرافات و خطرات بزرگی که غالباً در مسیر تعاملات و حرکتهای جمعی رخ می نماید، عدم همه جانبه نگری و توقف در یک یا چند قالب و روش تجربه شده و اصرار بر صحیح و کامل بودن آنها و بدتر از آن نفی و نهی روش های دیگر است .

هنگامی که به تحلیل فرهنگی جامعه می پردازیم این امر مشهود است که عده ای سخت مشغول ایجاد شکاف بین نهاد های فرهنگی گوناگون فعال از جمله هیئات و سایر نهادهای فرهنگی (مثل بسیج، مساجد و ...) هستند.

آری؛ شاید شما هم با اندک تأملی که در این مسئله خواهید داشت، تصدیق می نمائید که متأسفانه چنین معضلی در فضای فرهنگی وجود داشته و هر روز که می گذرد دامنه این گسل فکری بیشتر شده و چه بسا باعث رانش و ریزش بخشی از استعدادها و ظرفیت های جامعه مؤمنین شده است.

اما ای کاش این شکاف به همین نقطه ختم می شد، درحالیکه اطمینان دارم- چراکه بارها و بارها مشاهده کرده ام- که گروهی ازمؤمنین و فعالان فرهنگی در این دو بخش قائل به ضدیت و تعارض این دو مقوله با یکدیگر می باشند و به طور مطلق شیوه خود را می پسندند و شیوه و لزوم کار دیگری را زیر سوال می برند! و به صراحت لزوم و تأثیرگذاری مثبت کار فرهنگی هیأت را نفی و تابعین خود را از هیأت رفتن نهی می کنند. البته در این میان باید حساب عده ای را جدا کرد، آن هم افرادی که نه به دلیل قبول نداشتن اصل لزوم هیأت یا بسیج، بلکه به مخالفت با مصادق می پردازند و ادعا می کنند چون پایگاه یا هیأت را تأیید نمی کنیم نمی توانیم دیگران را هم تشویق کنیم- هرچند که گاهی آنقدر دایره تأییدمان نسبت به دیگران تنگ می شود که دیگر هیچکس توان عبور از آن را ندارد.- شاید خوب باشد کمی هم به خودمان فکر کنیم!

حال که توجه مخاطبان محترم این قلم به مسئله مطرح شده، یعنی مشکل بخشی نگری و عدم همه جانبه نگری در فعالیت های تربیتی و دینی جلب شده است؛ به ریشه یابی و بررسی راهکار عبور می پردازیم.

مجموعه دین مجموعه ای به هم پیوسته، مرتبط و هماهنگ می باشد و هیج جزءی از آن با جزء دیگر نه تنها در تعارض و تقابل نیست بلکه مکمل و تأثیر گذار یکدیگر نیز هستند. یعنی هیئت و بسیج و گروه های فرهنگی دیگر به هم پیوسته و هیچ تعارضی با یکدیگر ندارند و نه تنها در تقابل نیستند بلکه در یک جبهه مشترک فعالیت میکنند. بزرگترین خطر در مسیر انسانیت، انحراف از خط مستقیم و سقوط در دره های هولناک افراط و تفریط است. به طوری که یک روز به طور کامل هیأت را تأیید می کنند و همه چیز را در آن می بینند و فراموش میکنند فرمایش حضرت آقا را که میفرمایند: “هر یک از آحاد و قشرهای مختلف جامعه که دارای روحیه حساس مسئولیت پذیری و ایمان باشد بسیجی است.” و فردا از آن طرف پشت بام می افتند و همه چیز برعکس میشود.

در مسیر تربیت و رشدمان نباید سلیقه ها، تعصبات و عادت های فردی و جمعی مان را دخیل کنیم اما افسوس و صد افسوس که نظام تربیتی که برای خود پیچیده ایم مملو از عادات و افکار شخصی؛ نخواستیم و شاید هم گاهی نتوانستیم خود را با شاقول فرمایشات ولی خود تطبیق دهیم و گاهی هم به برداشت گزینشی از فرمایشات ولی برای جلو بردن کار خودمان روی آورده ایم و سعی نکرده ایم دید گسترده ولی امر خود را درک کنیم. (افا تؤمنون ببعض الکتاب و تکفرون ببعض… آیا به قسمتی از کتاب ایمان می آورید و به قسمتی کافر میشوید؟ سوره بقره آیه۸۵) متأسفانه گروهی نمی خواهند واقعیات فرهنگی و تربیتی جامعه را درک کنند و ظرفیت و پتانسیل تأثیر گذاری هیأت را انکار و متأسفانه بعضاً تمسخر می کنند. قابل توجه است که بدانند مقام معظم رهبری میفرمایند: “هیئت های مذهبی ارکان حفظ اینام و شوق ملت بزرگ ما، به خاندان پیغمبر هستند.” به راستی اگر بچه های بسیج مساجد و دیگر گروه ها با همه تنوع فکری و سلیقه ایشان به صورت هفتگی در خیمه اباعبدا… دور هم جمع می شدند، چه سیل خروشانی از اشک به راه می افتاد و خس و خاشاک بینمان را می شست و فضای سرد جمعمان را با شور سینه زنی برای عزیز زهرا (س) به گرمی و نشاط تبدیل می نمود. “اللهم الرزقنا…”

 

حرف آخر:

بیائیم بانگاهی عمیق و فراگیرتر به مسئله هیأت نظر بیافکنیم و پتانسیل تربیتی و اجتماعی عظیم آن را به رسمیت بشناسیم همانگونه که امام (ره) فرمودند: “بهترین وسیله برای تعلیم و تربیت مجالس عزاداری سید مظلومان است.” چراکه مهمترین اثر تربیتی هیأت افزایش محبت و ارادت به خاندان عصمت و طهارت خصوصاً سید و سالار شهیدان می باشد که در لسان روایت به عنوان خمیر مایه روح و حقیقت دین معرفی شده (اساس الدین حبنا اهل البیت) و در مسیر تعمیق و گسترش آن هرچه تلاش کنیم باز کم کرده ایم.

و در همین جا به همه اساتید فن تربیت و فعالان فرهنگی عرض می نمائیم بیاییم حساب تربیتی ویژه ای برای سفینه النجاه حسین باز کنیم. چرا که کمیت بالا و کیفیت والایش (امام صادق علیه السلام: همه ما اهل بیت کشتی های نجات هستیم و لیکن سفینه و کشتی جدم حسین علیه السلام گسترده تر و سریعتر است. بحار جلد ۹۳ صفحه ۲۹۴) بر عارفان و واصلان راه حق عیان گشته و از رسول ترک ها تا علامه قاضی ها را در خود جای داده است و سنت حسنه روضه هفتگی که باعث جذب، رشد و ارتقاء تائبان، صالحین و عارفان گشته است را غنیمت شماریم و همانگونه که هر شب برای نماز به مسجد می رویم هفته ای یک باز نیز برای توسل به حضرت و تقرب به واسطه ایشان به حضرت حق تعالی به هیأت ها برویم؛ چراکه اثر تربیتی که در حال و هوای حسینیه است در هیچ کجای دیگر یافت نمی شود.

یادمان نرود که در تولد و گسترش انقلاب اسلامی، هیآت یکی از مهمترین نهادهای تأثیر گذار بوده اند و بزرگترین تظاهرات نیز در ایام حسینی برپا می شده است.

پس برای حفظ و تعمیق انقلاب اسلامی نیز باید توامان و هماهنگ به این نهاد مقدس پنا برده و از ظرفیت آن استفاده کرد و خدای ناکرده مصداق این جمله بلند امام (ره) قرار نگیریم که می فرمودند: “اینها نمی فهمند که این روضه و این گریه آدم ساز است، انسان درست می کند این مجالس روضه." ( صحیفه نور جلد ۹ صفحه ۲۱)

 

هر دری بسته شود جز در پر فیض حسین

این در خانه عشق است که باز است هنوز…